Для кагосьці лес — гэта дрэвы і хмызнякі, для некаторых – камары і кляшчы, для іншых – памочнік у зборы ягад, грыбоў і лекаў, а для Алены Жукоўскай лес – незвычайная планета і асаблівае месца працы.

Шчыруе Алена ў Высакагорскім лясніцтве Бярэзінскага лясгаса з сакавіка 2012 года. Менавіта тады закончыла вучобу ў тэхналагічным універсітэце па спецыяльнасці “інжынер лясной гаспадаркі”.

Для памочніка ляснічага Высакагорскага лясніцтва Алены Жукоўскай лес – незвычайная зялёная планета і асаблівае месца працы.

– Жыву ў аграгарадку Лешніца, — гаворыць Алена Жукоўская. – Гэта няблізка ад Высокай Гары. Штодзень прыходзіцца дабірацца да месца працы, але і ў гэтым ёсць свая асаблівасць. Мы з мужам (ён часта мяне падвозіць) іншы раз з самага ранку сустракаем на сваім шляху многіх лясных жыхароў. Перад намі і ласі няспешна (!) дарогу пераходзілі – яны ж у сябе дома. І алені, і лісы прабягалі… Я нават вялізныя свежыя мядзведжыя сляды назірала, але гэта ўжо з калегамі. Цікава прыгадваць… А калі ўспомніць гісторыю, ва ўсе часы лес абараняў нашу краіну ад ворагаў. І цяпер ён нас корміць — у прамым і пераносным сэнсе. Я з дзяцінства люблю лес, і, вядома, люблю сваю працу.

Высакагорскае лясніцтва ўзначальваў Мікалай Болцікаў – ляснічы 1 класа, з амаль 20-гадовым працоўным стажам, багатым вопытам і найлепшымі чалавечымі якасцямі.

Пад яго кіраўніцтвам Алена ў свой час праходзіла тут пераддыпломную практыку, пачынала свой працоўны шлях майстрам, а цяпер займае пасаду памочніка ляснічага.

– Мая галоўная задача ў лясніцтве – весці дакументацыю па ўліку ляснога фонду і мерапрыемствах, якія праводзяцца ў лесе: высечкі, пасадкі дрэў. Але нельга сказаць, што праца – выключна папяровая. У мерапрыемствах я прымаю непасрэдны ўдзел. Зрэшты, і для таго, каб запоўніць паперы, трэба выязджаць у лес. Таму я там бываю амаль кожны дзень. На самой справе, выступаю ў ролі пасрэдніка паміж нашым ляснічым Мікалаем Міхайлавічам і леснікамі. Адказваю за ўсё лясніцтва, а гэта больш за 10 тысяч гектараў тэрыторыі. Праца няпростая, але назваць яе аднастайнай і нецікавай нельга. Напрыклад, ёсць пэўныя нарматывы па доглядзе за лесам, але я сама магу выбіраць метады апрацоўкі ўчасткаў і розных дрэў, а потым назіраць за вынікамі: дзе атрымалася лепш, а дзе горш. Таму ў нашай працы ёсць і вялікі працэнт творчасці.

– Лясгас – гэта, сапраўды, вялікая і дружная сям’я, – дадае Алена, – дзе заўсёды падтрымаюць, падкажуць, дапамогуць. Наогул, я вельмі рада, што ў свой час, насуперак парадам родных (яны хацелі, каб я стала бухгалтарам ці эканамістам), зрабіла свой выбар. І не памылілася – гэта маё!

У Высакагорскім лясніцтве, наогул, шчыруюць улюбёныя ў сваю справу людзі, зацікаўленыя ў выніках дзейнасці. Тут таксама асвоілі і сістэму электроннага ўліку драўніны.

Добрасумленна ставяцца да выканання абавязкаў майстры лесу Аляксандр Васілевіч і Андрэй Губіч, бухгалтар Алена Трус. Больш за 20 гадоў працоўнага стажу за плячыма лесніка Івана Губіча. Сёлета да прафесійнага свята – Дня работнікаў лесу – ляснік Леанід Жораў быў адзначаны Ганаровай граматай Міністэрства лясной гаспадаркі. Паспяхова спраўляецца з працоўнымі задачамі вадзіцель Мікалай Якаўлеў. Да таго, як перасесці за абаранку аўтамабіля, ён шмат гадоў адпрацаваў лесніком. Асам у сваёй справе лічаць і вальшчыка лесу Уладзіміра Ганчара. Яго працоўны стаж у лясной гаспадарцы – больш за 10 гадоў.

На жаль, у такой маляўнічай глыбінцы, як Высокая Гара, амаль не застаецца моладзі, якую, як матылькоў, вабяць да сябе ліхтары вялікіх гарадоў…

Алена ГРОМАВА.

Фота аўтара.

• Назад
• Вперёд