З Ганнай Гемскай мы размаўляем другі раз. Тады, упершыню, яна, будучы маладым спецыя­лістам, але ўжо на пасадзе памочніка ляснічага Бярэзінскага лясніцтва, з захапленнем расказвала і пра свае абавязкі, і пра тое, чым яе прываблівае лес, і як прыйшла ў прафесію.

Напэўна, як і для многіх, хто стаіць на парозе самастойнага жыцця, для Ганны выбар прафесіі быў няпростым. Адной з яе дзіцячых мар была служба ў міліцыі. І тым не менш лясную справу і паступленне ў Беларускі дзяржаўны тэхналагічны ўніверсітэт пасля заканчэння школы выбрала асэнсавана, тым больш што і бацька, Анатоль Яўгенавіч, — ляснік. А калі прыйшла працаваць у ДЛГУ «Бярэзінскі лясгас», усё ж вырашыла праверыць сябе і зрабіць крок насустрач той дзіцячай мары — завочна паступіла ў Акадэмію МУС Беларусі. Дзесьці далёка ў душы мроіўся і другі крок у гэтым напрамку. Але зрабіць яго не змагла.

— Не магу сказаць, што нешта пайшло не так. Усё ідзе так, як трэба, — прызнаецца Ганна. — Працую памочнікам ляснічага больш за 6 гадоў. Уцягнулася за гэты час, зразумела і адчула, як гэта цікава. У нас няма аднастайнасці, пастаянна штосьці новае, што прымушае вывучаць, набываць новыя веды. І да калектыву прывыкла, ён у нас дружны, не дасць у крыўду і ў бядзе не пакіне, дапаможа і словам, і справай. Кіраўніцтва таксама заўсёды падтрымлівае.

Ды і захапленне лесам нікуды не знікла.

— Калі адводзіш спелы лес для высечкі, ідзеш і глядзіш на стромкія сосны, якія ўпіраюцца ў неба і практычна трымаюць на сваіх галінках сонца, глядзіш на гэту прыгажосць, і становіцца шкада, што гэтыя дрэвы будуць высечаны. Але потым высаджваецца новы лес, і разумееш, што ім вось так будуць любавацца праз многія дзясяткі гадоў, што гэта наша будучыня, — не стрымалася ад лірыкі Ганна Анатольеўна.

Бо і яна мае да гэтага самае прамое дачыненне.

Калісьці ў дзяцінстве пра гэта не задумвалася, хаця і вырасла побач з лесам, у вёсцы Старыя Прыборкі. На малой радзіме, у Мачаскім лясніцтве, пачынала працаваць ужо маючы дыплом. Менш чым за два гады з майстра лесу «вырасла» да памочніка ляснічага, пасля на такую ж пасаду запрасілі ў Бярэзінскае лясніцтва. Работа хаця і адказная, пастаянна прымушае думаць, разлічваць, але ад гэтага не менш цікавая і разнастайная. І клопатаў з часам не становіцца менш, цяпер вось адзін з іх — барацьба з караедам. З дакументамі патрэбна нямала працаваць. Даводзіцца часам і адміністрацыйныя пратаколы складаць. Таму юрыдычныя веды, атрыманыя дзяўчынай у міліцэйскай акадэміі, таксама не лішнія. За плячыма, як кажуць, не насіць, а ў рабоце падмога. У рабоце, за якую Ганна Анатольеўна мае нямала падзячных слоў, летась была ўзнагароджана Ганаровай граматай Мінскага ДВЛГА.

Ёсць у яе шмат узнагарод і іншага кшталту. Ганна Гемская вядзе актыўны лад жыцця, не прапускае спартыўныя спаборніцтвы рознага ўзроўню, дзе займае прызавыя месцы. Яе любімы від спорту — настольны тэніс, у якім летась стала абсалютнай пераможцай летняй галіновай спартакіяды ў раёне і вобласці. Радуюць яе не толькі асабістыя перамогі, але і перамогі каманды лясгаса, якая, дарэчы, з абласной спартакіяды таксама вярнулася з першым месцам. Гэта тая неаспрэчная формула (і ў спорце, і ў працы), калі ад асабістага стаўлення кожнага залежыць агульны вынік. Ганна Гемская, разумеючы гэта, стараецца заўсёды быць на вышыні.

Беларуская лясная газета

• Назад
• Вперёд